Kayahan Index ve haberler BUYUK COKUS

America's banking crisis
[B]Worse than Japan?[/B]

Feb 16th 2009 | WASHINGTON, DC
From [I]The Economist[/I] print edition
[B]Look carefully and the answer could be yes[/B]

Illustration by Claudio Munoz[IMG]http://media.economist.com/images/20090214/D0709FN2.jpg[/IMG]
THERE is one consolation for the depressing instability of finance. History offers a rich array of banking crises from which policymakers can draw lessons—and against which today’s rescue plans can be judged. According to an IMF database, there have been 124 “systemic” banking crises since 1970—episodes in which bad debts soared across the economy and much of the banking sector was insolvent.
Most of those were in the developing world. But the list also includes half a dozen rich-country crashes, from Japan’s slump after its property bubble burst in the late 1980s, to the Nordic bank crises in the early 1990s. All involved deep recessions, required massive government intervention to clean up bust banks, and led to big increases in public debt as economies shrank while government spending soared. But the speed of recovery differed dramatically; Japan endured a decade of economic stagnation, whereas South Korea returned to growth within two years of its 1997 banking disaster.
[CENTER] [IMG]http://m1.2mdn.net/2124731/300x250-Faculty.gif[/IMG][URL="http://ad.doubleclick.net/jump/web.economist.com/all_articles;nav=finance_and_economics_v_all_finance_and_economics;audience_topic=realestate;audience_channel=commerce;pos=mpu_left;tile=4;sz=350x300,336x236,300x250,250x250;ord=638595502?"][IMG]http://ad.doubleclick.net/ad/web.economist.com/all_articles;nav=finance_and_economics_v_all_finance_and_economics;audience_topic=realestate;audience_channel=commerce;pos=mpu_left;tile=4;sz=350x300,336x236,300x250,250x250;ord=638595502?[/IMG][/URL] [/CENTER]

Received wisdom holds that policy choices determined the pace of recovery. Sweden rebounded quickly because it acted fast: removing dud assets from banks’ balance-sheets, recapitalising weak banks and nationalising where necessary. Japan stalled for a decade because it took years to recognise the scale of its mess. In his first presidential news conference on February 9th, Barack Obama pointed to Japan as an example of what not to do. Its “lost decade”, he argued, was the consequence of “not act[ing] boldly or swiftly enough”.
There is truth to that analysis. Japan’s central bank took too long to fight deflation; its fiscal stimulus was cut off too quickly with an ill-judged tax increase in 1997; and it did not begin to clean up and recapitalise its banks until 1998, almost a decade after the bubble had burst. But the history of bank failures suggests that Japan’s slump was not only the result of policy errors. Its problems were deeper-rooted than those in countries that recovered more quickly. Today’s mess in America is as big as Japan’s—and in some ways harder to fix.
[B]Double bubble[/B]

[IMG]http://media.economist.com/images/20090214/CFN818.gif[/IMG]
This crisis, like most others in rich countries, emerged from a property bubble and a credit boom. The scale of the bubble—a doubling of house prices in five years—was about as big in America’s ten largest cities as it was in Japan’s metropolises. But nationwide, house prices rose further in America and Britain than they did in Japan (see first chart). So did commercial-property prices. In absolute terms, the credit boom on top of the housing bubble was unparalleled. In America private-sector debt soared from $22 trillion in 2000 (or the equivalent of 222% of GDP) to $41 trillion (294% of GDP) in 2007 (see second chart).
Judged by standard measures of banking distress, such as the amount of non-performing loans, America’s troubles are probably worse than those in any developed-country crash bar Japan’s. According to the IMF, non-performing loans in Sweden reached 13% of GDP at the peak of the crisis. In Japan they hit 35% of GDP. A recent estimate by Goldman Sachs suggests that American banks held some $5.7 trillion-worth of loans in “troubled” categories, such as subprime mortgages and commercial property. That is equivalent to almost 40% of GDP.
As the world’s biggest debtor, America headed into this bust in a very different position from Japan, a creditor nation rich in domestic savings. Nonetheless the macroeconomic trends in America look more like those that existed in Japan than other crisis-hit countries. Most big banking failures, from Sweden’s to South Korea’s, were created or worsened by a currency crash. Tumbling exchange rates raised the real burden of foreign-currency loans, forced policymakers to keep interest rates high and pushed up the fiscal costs of bank rescues. (Because of the rupiah’s collapse, for instance, the clean up of Indonesia’s failed banks in 1998 cost more than 50% of GDP.) But, by boosting exports, a weaker currency also offered a route to recovery. In Japan, by contrast, the yen stayed strong as the economy slumped, deflation set in and the banking problems grew.
In some ways America’s macroeconomic environment is even trickier than Japan’s. America may have a big current-account deficit, but the dollar has strengthened in recent months. America’s reliance on foreign funding means the risk of a currency crash cannot be ruled out, however. That, in turn, places constraints on the pace at which policymakers can pile up public debt. And even if the dollar were to tumble, the global nature of the recession might mean it would yield few benefits.
That is a big change. The most concentrated recent episode of systemic banking crises was the Asian financial crash in the late 1990s. The regional downturn was dramatic as firms slashed investment and paid back debt. But buoyed by strong demand in the rest of the world, particularly America, these countries’ exports soared, allowing a quick recovery. Even Japan eventually built its economic recovery on the back of booming exports. Today demand is falling rapidly across the globe and most big developed economies face simultaneous banking crises. With demand weak everywhere, the familiar route to recovery is blocked.
[B]Beyond the banks[/B]

Administratively, today’s crisis is far more complex than it was in countries where the clean-ups are presently being praised. In Sweden’s highly concentrated banking system, one firm—Nordbanken—accounted for a quarter of all loans. The government dealt with a big part of the problem by taking over two banks. America’s finance industry is more diffuse. Even after a wave of government-induced consolidation, there are at least a dozen systemically important commercial banks.
More important, Sweden’s much-praised bad banks, into which the government shovelled troubled loans, dealt with straightforward credit backed by clear collateral. Even then the success was unusual. According to the IMF, asset-management companies were set up in 60% of banking crises, but were generally “ineffective”. That seems more likely today when the complexities of securitisation have left “toxic assets” that range from pools of car loans to fiendishly complex collateralised-debt obligations, which are much harder to unravel, value and manage.
What is worse, today’s bust is not just about banking. America faces twin financial crashes (as, to a lesser degree, do other Anglo-Saxon countries): one in the regulated banking sector and a simultaneous collapse of the “shadow banking system”, the universe of hedge funds and investment banks responsible for much of the recent securitisation boom as well as for the sharp rise in financial leverage.
As a result, standard measures of banking distress, such as the level of non-performing loans, understate the contractionary pressure. So far most of the credit collapse in America has come from the demise of securitisation. In 2007, for instance, $668 billion of non-traditional mortgages were securitised. Last year that figure dropped to $40 billion. Rapid deleveraging outside traditional banks also means that cleaning up banks’ balance-sheets may not break the spiral that is driving down asset prices and stalling financial markets. As the lower chart shows, financial-sector debt was the fastest-growing component of private-sector debt in recent years. Many of those excesses are being unwound at warp speed.
Illustration by Claudio Munoz[IMG]http://media.economist.com/images/20090214/D0709FN3.jpg[/IMG]
A final difference between today’s bust and most other big banking crises is the importance of household debt. Historically, serious banking busts have mainly involved overborrowing by firms. In Japan, for instance, corporate borrowing soared in the 1980s against the collateral of rising share and property prices.
Today, however, household profligacy, which underpins much of the other debt, has been the problem. After the dotcom bust, American firms held back. Virtually all the rise in non-financial debt since 2000 was among households, as Americans tapped into the rising equity in their homes. Although troubled business debts, such as commercial property, are rising, households are the worst hit.
That has important implications. Household balance-sheets are more difficult to restructure than corporate ones, which involve far fewer people. Politically, the process raises questions of fairness. How far, for instance, should taxpayers bail out reckless homeowners who bought mortgages they could not afford? On the other hand, the economic dislocation from unwinding a household-debt binge may be less disruptive than restructuring swathes of firms. As Anil Kashyap of the University of Chicago points out, one reason Japan was so loth to acknowledge the depths of its banking problems was the knowledge that a banking clean-up would require a large-scale restructuring of Japanese firms which, in turn, would throw many people out of work. Restructuring household debts may be political dynamite, but it would not require a wholesale remaking of corporate America.
Nonetheless, the rebuilding of American households’ balance-sheets is likely to force a reliance on government demand that is bigger and longer-lasting than many now imagine. In the aftermath of Japan’s bubble, firms spent more than a decade paying down debt and rebuilding their balance-sheets. This sharp rise in corporate saving was countered by a drop in the savings rate of Japanese households and, most importantly, by a huge—and persistent—increase in budget deficits.
A similar dynamic will surely play out in America’s over-indebted households. With their assets worth less and credit tight, people will be forced to save much more than they used to. The household saving rate has risen to 3.6% of disposable income after being negative in 2007. For much of the post-war period it was around 8%, and in the short-term it could easily exceed that. But, whereas dis-saving by Japanese households countered the corporate balance-sheet adjustment, American firms are unlikely to invest more while consumers are in a funk. Propping up demand may therefore require more persistent, and sustained, budget deficits than in Japan.
Add all this together and the ease with which American policymakers dismiss Japan’s experience is probably misplaced. Japan’s outcome—a decade in which growth averaged 1% a year and gross government debt rose by 80 percentage points of GDP—was not one to be proud of. But given the magnitude of today’s mess, it may soon seem not that bad after all.

[IMG]http://quotes.ino.com/chart/intraday.gif?s=NYBOT_DX&t=l&w=15&a=2&v=w[/IMG]

Angehängte Grafik: dax-daily-0217.png
[IMG]http://www.ariva.de/board/anonymize/attachment.m?aid=216852&resize_x=600[/IMG]

[IMG]http://www.marketwatch.com/charts/int-basic.chart?symb=EEM&sid=1420395&time=8&startdate=&enddate=&freq=1&comp=&compidx=&uf=&ma=&maval=&type=2&size=1&lf=1&lf2=&lf3=&style=1013&mocktick=1&rand=942390084[/IMG]

[IMG]http://www.gazeteport.com.tr/stellent/fragments/gp_assets/images/misc/spacer.gif[/IMG]
[B]Dolar yükseliyor kur riski büyüyor [/B]



[IMG]http://www.gazeteport.com.tr/stellent/fragments/gp_assets/images/misc/spacer.gif[/IMG] [IMG]http://www.gazeteport.com.tr/stellent/fragments/gp_assets/images/misc/spacer.gif[/IMG]

[B]Özel sektörün orta ve uzun vadeli dış borcu 139.7 milyar dolara ulaşırken, tamamına yakını bankalar ve şirketlere ait kısa vadeli dış borç stoku da 2008 sonu itibariyle 50.2 milyar dolar olarak açıklandı.[/B] [IMG]http://www.gazeteport.com.tr/stellent/fragments/gp_assets/images/resmibuyut.gif[/IMG]
[IMG]http://www.gazeteport.com.tr/stellent/groups/public/documents/site_studio_images/gp_394220.jpg[/IMG]
[IMG]http://www.gazeteport.com.tr/stellent/fragments/gp_assets/images/misc/spacer.gif[/IMG]
[IMG]http://www.gazeteport.com.tr/stellent/fragments/gp_assets/images/misc/spacer.gif[/IMG]
[IMG]http://www.gazeteport.com.tr/stellent/fragments/gp_assets/images/misc/spacer.gif[/IMG]






Toplam borcu 200 milyar dolara yaklaşan özel sektör, özellikle kısa vadeli borçlar dolayısıyla ciddi bir kur riski ile karşı karşıya bulunuyor.
Asıl kur riskinin yaşandığı kısa vadeli dış borç stoku, geçen yıl küresel krizin şiddetlendiği ve dış kaynak temininin zorlaştığı son çeyrekte 7 milyar dolara yakın küçülmesine karşın, 50.2 milyar dolarla yine yüksek boyutta bir kur riski oluşturuyor. Dış borçların büyük bölümü dolar üzerinden alınan kredilerden oluşuyor.

Geçen yıl özellikle Eylül’den bu yana kurlarda yaşanan hızlı yükseliş kısa vadeli dış borç nedeniyle yüklenilen kur riskini aşırı büyütürken, kriz nedeniyle dış kaynak girişinde ortaya çıkan sıkıntı borçların çevrilebilmesini zorlaştırdı.

Yurt dışında artan dolar talebinin de etkisiyle dolar kurunun son günlerde yeniden hızla yükselişe geçmesi kısa vadeli borçlarda kur riskini daha da büyütüyor.

Türkiye’de bankaların 24.4 milyar, diğer sektörlerin 24 milyar, Merkez Bankası’nın 1.9 milyar dolar kısa vadeli dış borcu bulunuyor. [B]50 MİLYAR DOLARLIK KISA VADELİ BORÇ
[/B]Türkiye’nin 2008 sonu itibariyle 50 milyar 218 milyon dolar olan kısa vadeli dış borç stokunun 24 milyar 405 milyon doları bankalar ait bulunuyor. Bunun da 9 milyar 148 milyon dolarını döviz kredileri, 6 milyar 732 milyon dolarını banka mevduatı, 5 milyar 363 milyon dolarını TL cinsinden mevduat, 3 milyar 162 milyon dolarını da döviz tevdiat hesapları oluşturuyor.

2008 sonu itibariyle Merkez Bankası’nın kısa vadeli dış borcu 1 milyar 856 milyon dolar olurken, diğer sektörlere ait kısa vadeli dış borç stoku da 23 milyar 957 milyon dolar düzeyinde bulunuyor. Bunun 21 milyar 971 milyon dolarla en büyük bölümü ticari kredilerden oluşuyor. Diğer krediler de 1 milyar 986 milyon dolar. [B]EYLÜL 2008’DE 57 MİLYAR DOLARI AŞMIŞTI
[/B]Toplam kısa vadeli dış borç stoku Eylül 2008 sonunda 57 milyar 186 milyon doları aşmıştı. Stok, Ekim-Aralık döneminde 6 milyar 968 milyon dolar azaldı.

Anılan dönemde bankalar kısa vadeli dış borcunu 2 milyar 631 milyon dolar, diğer sektörler ise 4 milyar 213 milyar dolar küçülttü. Bankalar dışındaki sektörlerin borcundaki azalmanın 4 milyar 67 milyon doları ticari kredilerde yaşandı.
Merkez Bankası da üç ayda borcu 124 milyon dolar azalttı.

Son üç aydaki 7 milyar dolara yakın azalmaya rağmen, 2008 yılının tümünde kısa vadeli dış borç stokundaki artış 8 milyar 531 milyon dolar olarak gerçekleşti. Söz konusu borç, 2007 sonu ile Eylül 2008 sonu arasındaki dönemde 15.5 milyar dolar artmıştı.

2008 yılının tümünde net olarak bankaların kısa vadeli borcu 7 milyar 585 milyon, diğer sektörlerin borcu 1 milyar 372 milyon dolar artarken, Merkez Bankası’nın borcu 426 milyon dolar azaldı. [B]AKP DÖNEMİNDE REKOR ARTIŞ
[/B]Küresel kriz koşullarında Türkiye’den sermaye kaçışı olasılığı ve dış kaynak teminindeki güçlük nedeniyle ciddi bir kur riski yarattığı için ekonominin “yumuşak karnı” haline gelen kısa vadeli borç stoku, AKP tek parti hükümetlerinin iş başında olduğu 2002 sonundan bu yana çok hızlı bir artış gösterdi. Bu dönemde en büyük artış da şirketler kesiminin borç yükünde gerçekleşti. Anılan dönemde uygulanan yüksek faiz-düşük kur politikası, cari açığı büyütürken, bankalar ve şirketler kesiminde dövizle borçlanarak, devlet iç borçlanma senetlerine yatırma eğilimini de güçlendirdi.

2002 sonunda 16 milyar 424 milyon dolar olan kısa vadeli dış borç, geçen yıl Eylül sonuna kadar olan dönemde yüzde 248 oranında 40 milyar 762 milyon dolar artış gösterdi. Bu artış da tamamen özel sektör borcundan kaynaklandı. 2008’in son çeyreğinde 6 milyar 968 milyon dolar azalan stokta, 2002-2008 dönemindeki net artış 33 milyar 794 milyon dolar oldu.
Türkiye'nin kısa vadeli dış borç stoku (Milyon dolar) [FONT=Consolas] Stok Değişim[/FONT] [FONT=Consolas] ----------------------------- --------------------------------------[/FONT] [FONT=Consolas] Eylül Aralık Ara.2002/ 2008 son Son Son[/FONT] [FONT=Consolas] 2002 2007 2008 2008 Eyl.2008 Çeyrek 1 yıl 6 yıl[/FONT] [FONT=Consolas] ----- ----- ----- ----- -------- -------- ------- --------[/FONT] [FONT=Consolas][B]MERKEZ BANKASI[/B] 1.655 2.282 1.980 1.856 325 -124 -426 201[/FONT] [FONT=Consolas] MUHABİR AÇIKLARI 15 1 1 1 -14 0 0 -14[/FONT] [FONT=Consolas] KREDİ MEKTUPLU DTH 1.640 2.281 1.979 1.855 339 -124 -426 215[/FONT] [FONT=Consolas][B]BANKALAR[/B] 6.344 16.820 27.036 24.405 20.692 -2.631 7.585 18.061[/FONT] [FONT=Consolas] DÖVİZ KREDİLERİ 3.195 6.013 9.454 9.148 6.259 -306 3.135 5.953[/FONT] [FONT=Consolas] DÖVİZ TEVDİAT HESABI 2.453 3.288 3.859 3.162 1.406 -697 -126 709[/FONT] [FONT=Consolas] BANKA MEVDUATI 696 3.707 7.308 6.732 6.612 -576 3.025 6.036[/FONT] [FONT=Consolas] TL CİNSİNDEN MEVDUAT 3.812 6.415 5.363 6.415 -1.052 1.551 5.363[/FONT] [FONT=Consolas][B]DİĞER SEKTÖRLER[/B] 8.425 22.585 28.170 23.957 19.745 -4.213 1.372 15.532[/FONT] [FONT=Consolas] TİCARİ KREDİLER 7.144 21.084 26.038 21.971 18.894 -4.067 887 14.827[/FONT] [FONT=Consolas] İTHALAT BORÇLARI 5.136 14.085 18.206 13.988 13.070 -4.218 -97 8.852[/FONT] [FONT=Consolas] PREF.& PEŞİN İHRACAT 2.008 6.999 7.832 7.983 5.824 151 984 5.975[/FONT] [FONT=Consolas] DİĞER KREDİLER 1.281 1.501 2.132 1.986 851 -146 485 705[/FONT] [FONT=Consolas] KAMU 0 0 100 100 100 0 100 100[/FONT] [FONT=Consolas] ÖZEL 1.281 1.501 2.032 1.886 751 -146 385 605[/FONT] [FONT=Consolas][B]TOPLAM 16.424 41.687 57.186 50.218 40.762 -6.968 8.531 33.794[/B][/FONT] [B]ÖZEL SEKTÖRÜN UZUN VADELİ BORCU 139.7 MİLYAR DOLAR
[/B]Bu arada özel sektörün yurt dışından sağladığı uzun vadeli kredi borçlarının bakiyesi 2008 yılında 18 milyar 805 milyon dolar artarak 139 milyar 722 milyon dolara ulaştı. Bunun da 40 milyar 704 milyon dolarının bankalar ve bankacılık dışı finansal kuruluşlara, 99 milyar 18 milyon dolarla en büyük bölümünün ise şirketler kesimine ait olduğu belirlendi. Geçen yıl bankalar uzun vadeli borç bakiyesini 1 milyar dolar dolayında azaltırken, şirketler kesiminin uzun vadeli borcu 19 milyar 807 milyon dolar arttı.

139.7 milyar dolarlık uzun vadeli borcun 133.2 milyar dolarla büyük bölümünün yabancı ticari bankalar, yerli bankaların yurt dışı şubeleri, diğer finansal kuruluşlar gibi “özel alacaklılar”a olduğu belirlendi.

Özel sektörün uzun vadeli yurt dışı kredileri 2002-2008 döneminde yaklaşık 4 kat artış gösterdi. Söz konusu borçlarda altı yıllık dönemde 110.6 milyar dolar artış yaşandı. Bu dönemde bankalar ve diğer finansal kuruluşların toplam uzun vadeli borcu 7.5 kat olmak üzere 35.9 milyar, şirketlerin borcu da 74.7 milyar dolarla 3 kat artış gösterdi.
Özel sektörün yurt dışından sağladığı uzun vadeli kredi borcu (Milyon dolar) [FONT=Consolas] 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008[/FONT] [FONT=Consolas]Borçluya Göre Dağılım 29.143 30.066 36.757 50.310 81.750 120.917 139.722[/FONT] [FONT=Consolas]-Finansal 4.791 5.285 8.536 15.876 28.320 41.706 40.704[/FONT] [FONT=Consolas] .Bankalar 3.023 3.133 5.758 12.142 21.879 30.740 29.990[/FONT] [FONT=Consolas] .Bankacılık Dışı Fin. Kur. 1.768 2.152 2.778 3.734 6.441 10.966 10.714[/FONT] [FONT=Consolas]-Finansal Olmayan 24.352 24.781 28.221 34.434 53.430 79.211 99.018[/FONT] [FONT=Consolas]Alacaklıya Göre Dağılım 29.143 30.066 36.757 50.310 81.750 120.917 139.722[/FONT] [FONT=Consolas]-Resmi Alacaklılar 2.503 2.911 3.463 3.271 3.699 5.279 6.473[/FONT] [FONT=Consolas]-Özel Alacaklılar 26.625 27.155 33.294 47.039 78.051 115.638 133.249[/FONT] [FONT=Consolas] .Yabancı Ticari Bankalar 16.213 16.473 19.850 27.096 47.352 69.884 76.724[/FONT] [FONT=Consolas] .Yerleşik Bank. Y.d.Şube ve İşt. 4.508 5.396 7.984 12.127 19.604 31.358 41.321[/FONT] [FONT=Consolas] .Bankacılık Dışı Fin. Kur. 1.700 1.432 1.717 2.165 4.574 6.238 6.314[/FONT] [FONT=Consolas] .Finansal Olmayan 4.204 3.854 3.743 5.651 6.521 8.158 8.890[/FONT] [FONT=Consolas]-Tahvil Alacaklıları 15 0 0
[/FONT]

20 February 2009
Lars Rasmussen, Analyst, + 45 4512 8534, [email]laras@danskebank.dk[/email]
Turkey: Aggressive cut could spark lira weakness
The Turkish central bank (TCMB) cut its key policy rate (the borrowing rate) by a whopping 150bp to
11.50% and its less important lending rate by 150bp to 14.00%. The bank’s decision was more aggressive
than our expectation of a 100bp cut and the consensus expectation of a 50bp cut. The borrowing rate has
now been lowered by 525bp since November from 16.75% to 11.50%.
Even though aggressive rate cuts can be justified on macroeconomic grounds and lower inflation, we would
still argue that the TCMB could jeopardise the stability of the Turkish lira (TRY). With January inflation at
9.50%, the real interest rate is now only 2 percentage points. The TCMB said inflation is on the decline in
Turkey and it expected this to fall to below its target of 7.5% y/y by the end of 2009. Admittedly, inflation is
trending downwards, but weakening of the lira could easily reverse this trend and force the TCMB to deliver
emergency hikes. We have seen this before in 2006 and in 2008.
There are several factors that we think should have justified a less aggressive cut at the meeting yesterday.
Remember that government spending ahead of local elections is still quite buoyant and the progress in
negotiations with the International Monetary Fund on a new loan has been temporarily halted, until the
Turkish administration realises that its 2009 projections for growth and government spending should be
adjusted lower. We are optimistic that an agreement will be reached between Turkey and the IMF (USD20-
25bn), but it is unlikely to happen before the local elections on 29 March, since PM Erdogan will probably
not want to have his hands tied before the elections (IMF will demand a significant fiscal tightening).
Hence, we believe that the TCMB has now jeopardised the stability for the lira going forward. Furthermore,
there is a lot of concern about developments in the CEE markets, which have been tumbling in recent weeks,
on the back of fears over external imbalances. This sell-off has thus far not affected the Turkish financial
markets to a very large extent. However, there is a risk that it might do so in the coming weeks. Overall, we
recommend reducing exposure towards Turkish markets. The lira could weaken significantly and Turkish
rates have fallen aggressively in recent months, and are probably very close to a bottom.

Angehängte Grafik: bankenindex.png
[IMG]http://www.ariva.de/board/anonymize/attachment.m?aid=217788&resize_x=600[/IMG]

[URL="javascript:DynPagerGotoNewTag(7,7);"][IMG]http://www.faz.net/m/%7BA5FB279B-0572-4D08-B680-FAF6769C1A81%7DPicture.jpg[/IMG][/URL]

[B]Borç ödemek için borç alınmaz[/B]

[B]16.02.2009 | Yiğit Bulut | [/B]


[B]
[/B]


Veya başka bir başlık atalım; Uluslararası Para Fonu'ndan (IMF) alalım, içeride ve dışarıda "dağıtalım"! ABD'de de öyle yapmıyorlar mı! Değerli dostlar, içeride ve dışarıda "Türkiye daha daha da borçlansın lobisi" iş başında. Tek bildikleri birşey var; IMF'den yeni kaynak alalım, yüksek faizle borçlanalım ve eski alacaklılarımıza ödeyelim. Ticarette net bir kural vardır; piyasa bozuksa "borcunu yeni borçla çevirmek yerine yapılandırırsın"! Aynen daha önce Rusya, Arjantin ve Brezilya'nın yaptığı gibi. Sanmayın ki onlara şimdi kimse borç vermiyor, bizden ucuz borçlanıyorlar.

[B][SIZE=6][SIZE=2]Çalış, didin ve borç öde[/SIZE][/SIZE][/B]
IMF'den "alalım, dağıtalım" lobisinin bir de tezi var; 2003-2007 arası farklıydı! Türkiye "borca çalışmadı"! Gerçek öyle değil değerli dostlarım, 2003 sonrası tamamen 2001 krizi sonrası küresel sermayenin temsilcisi Derviş'in koyduğu kurallara uygun geçti. Kural çok basitti; ne olursa olsun; çalış, didin, borcunu öde ve asla "bu borcunu ödemek uğruna" varlığını ertelediğin bu yapının dışına çıkmayı düşünme! Yılda 40-55 milyar dolar arasında bir varlığı her yıl "faiz" adı altında "sahiplere" aktar! Bu da yetmez ise varlıklarını yok pahasına özelleştirme adı altında devret! Sevgili dostlar, "Türkiye'nin içine düşürüldüğü" tuzağa sert bir vurgu yapmak ve bu döngüden kurtulamadığımız sürece daha kaç yıl geçerse geçsin ülke olarak hiçbir yere gelemeyeceğimizi belirtmek istiyorum. Türkiye'nin ekonomik gerçeklerine gelince:

[B][SIZE=6][SIZE=2]Benzeri görülmemiş faiz[/SIZE][/SIZE][/B]
[B]1-[/B] 2001 Şubat krizi öncesinde Merkez Bankası tarafından kontrol edilen kur, Derviş sistemi içinde sıcak para tarafından kontrol edilir hale geldi. 2000-2001 arasında kuru, Merkez Bankamıza kontrol ettirerek, kârını en üst noktasına getiren sıcak para, 2001-2007 arasında kuru doğrudan etkilemeye başladı. Bu sistem çalışırken, Pakistan'ın bile dolar bazında yüzde 6,5 ile borçlandığı bir yapıda hatta iki haneli borçlanmanın dünya üzerinde kalmadığı son 5 yılda, Türkiye, TL bazında yüzde 20 ortalama üstünde borçlandı. Düşen kuru da dikkate alırsak, dolar bazında yıllık yüzde 30-36 üzerinde net kar borç verene transfer edildi.
[B]2-[/B] "Sürdürülebilir borç dinamiği" Türkiye'nin "başına geçirilmiş" bir çuval ve içinde bulunduğumuz durum, daha doğrusu sürdürme adı altında ödediğimiz faiz, dünyada eşi benzeri olmayan ve ne ülke riski, ne de başka bir finansal gerçekle açıklanabilecek bir durum!

[B][SIZE=6][SIZE=2]Bütçenin yarısı faize[/SIZE][/SIZE][/B]
[B]3-[/B] Peki bu döngüyü Türk halkı ne uğruna sürdürüyor? 2004 yılında ödediğimiz bir yıllık faiz tam 52 milyar dolar veya 70 katrilyon. Konsolide bütçenin tam yarısı. Bir ülke düşünün insanları çalışıyor, çabalıyor daha yolun başında bütçesinin yarısını dünya genelindeki "5.000'den az gerçek-tüzel kişiye" faiz diye aktarıyor. Esarete bakın! Daha doğrusu kurulan sistemin, kuran adına "mükemmelliğine"! Bu ülkenin tamamını zincire vurup "köle" olarak çalıştırsanız; 52 milyar dolar kazanamazsınız!
[B]4-[/B] Bir ülkede yerel para birimi üzerinden dünyanın en yüksek faizi ödeniyorsa ve o ülkede dolar kuru da aynı dönemde aşağı gidiyorsa; orada sadece yerel para birimi cinsinden yüksek değil, dolar bazında katlamalı bir faiz ödeniyor demektir. Dışarıdan giren para dünyada matematiksel benzeri olmayan bir getiri elde ederken, düşen kurun yarattığı "kur farkı" ile bu getiri "inanılmaz" boyutlara ulaşır. Aradaki fark o ülkenin halkının çoluğuna, çocuğuna bırakacağı varlıklarını sıcak efendilere teslim ettiği bir yapıdan karşılanır! Halk çalışır, birileri de yer!

[B][SIZE=6][SIZE=2]Bu gömleği yırtmalıyız[/SIZE][/SIZE][/B]
[B]Sonuç:[/B] Bu sabah IMF "lobisini" dinlerken geriye dönüp baktığımda sadece şunu görüyorum; bir ekonomik "tetikçinin" Türkiye'ye gönderilmesi ile başlayan döngü içinde Türkiye, son 6 yıl içinde, tarihinde görmediği bir finansal sömürüye maruz kaldı. Bu sömürünün gerektirdiği kaynağı bulmak için bu ülke Cumhuriyet tarihinin yarattığı bütün kamu değerlerini satmak zorunda kaldı. İnsanlarımız yıllarca çalışıp ürettikleri katma değerin her sene yarısını daha yolun başında bu tuzağı kuranlara faiz adı altında aktardılar.
[B]Son söz:[/B] "Sürdürülebilir borç dinamiği" ülkelerin başına geçirilmiş çuvaldır. Ülke halkları çalışır, didinir ve kendine harcaması gereken kaynakları bu sistemin kurucularına aktarırlar. Sürdürülebilir borç dinamiği içinde kalmak; varlığı ertelemek ve sadece aman sistem patlamasın kaygısı içinde sadece sahiplere hizmet etmektir. Türkiye bu gömleği yırtıp, üreten-kazanan-kendi emeği ile yarattığını tüketen bir sisteme sahip olmadıkça daha çok kayıp yılları geride bırakırız! Uzun lafın kısası; yabancılar Türkiye'den paralarını almak istiyorlarsa; bize yeni borç dayatmak yerine, "sistemin dönmesine" katkıda bulunsunlar, yoksa bu sefer alamayabilirler!
[B]NOT:[/B] 1980-2009 başı arasında 1.3 trilyon dolar faiz ve anapara ödedik. Buna rağmen son 6 yılda borcumuz dolar bazında içeride beşe, dışarıda ikiye katlandı.

[B]Güven Sak[/B]

[B]Balkanlar'dan bu kez ne kokusu yükseliyor[/B]

[B]21.02.2009 | Güven Sak [/B]



[LIST][*] Rebecca West, 1930'larda, Balkanlar üzerine yazarken "imparatorluk cesetlerinin kokusu"nun dayanılmaz olduğunu söylüyordu. (Yazarımız tam tamına şöyle diyordu: "I hate the corpses of empires, they stink as nothing else.") O vakitler Avusturya-Macaristan İmparatorluğu ile Osmanlı İmparatorluğu daha yenilerde sona ermişti. Balkanlar karmakarışıktı. Bu günlerde yine karmakarışık. Balkanlar'dan yine yoğun bir koku yükseliyor. Bu kez yine biten bir dönemin kokusu havayı sarmış gibi duruyor Balkanlar'da. Havadaki koku aynı West'in söylediği gibi dayanılmaz. [B]Balkanlar'da bu günlerde iktisadi kriz havası var.[/B] Bu iktisadi kriz ile birlikte küresel kriz ilk kez bizim gibi ülkelere özgü farklı bir yüzle ortaya çıkıyor. Türkiye'de oturup dikkatle Balkanlar'da ne olduğunu takip etmemiz gerekiyor. Tam üç nedenle dikkatle takip etmekte fayda var. Gelin bugün Balkanlar'da ne olduğuna bir bakalım. [/LIST]

[INDENT] Balkanlar'da hava döndü. Halbuki, daha birkaç yıl öncesine kadar, keyifler son derece yerindeydi. Avusturya, İtalya, İsviçre bankacıları ordular halinde bölgede dolaşıyor ve de hem euro hem de İsviçre Frangı cinsinden kredi açıyorlardı. Kimi Avrupa Birliği (AB) üyesi olan, kimi AB üyesi olmayan ülkeler hızlı bir biçimde büyüyorlardı. İnsanlar geleceğe umutla bakıyorlardı. Sonra kriz geldi. Her ülkenin performansı krizden etkilendi. Kriz Balkanlar'a son dönemde bildiğimiz gibi yalnızca finansal kriz biçiminde, banka bilançoları vasıtasıyla gelmedi. Önce reel sektör etkilendi. Herkesin nakit dengesi bozuldu. Bozulan nakit dengesi ödemelerin yapılmasını zorlaştırmaya başladı. Bu arada, kredilerin niteliği nedeniyle herkes yabancı para cinsinden borçluydu. Herkes yabancı para talebini artırınca, yerel paralar hızla değer kaybetmeye başladı. O vakit yabancı para cinsinden borçları ödemek daha da zor hale geldi.[B] Nakit dengesi iyice bozuldu. İşler şirazesinden çıkma eğilimi göstermeye başladı.[/B]
[B]"Bu işin sonu ne olacak?"[/B] diye ilk uyanan Avusturya bankaları oldu. Ama artık çok geçti. Yaklaşık 4 aydır Viyana'da toplantı üzerine toplantı yapılıyordu. Avusturya bankalarının Balkanlar'a açtığı kredilerin toplamı Avusturya'nın milli gelirinin yüzde 75'i civarındaydı. Yani çoktu. Bu oran İtalya için yüzde 30'lara doğru düşüyordu ama yine de çoktu. Balkanlar'daki reel sektör krizi, AB için bankacılık krizi anlamına geliyordu. AB'nin bankacılık krizini hatırlayalım lütfen. İş, önce, Amerikan bankalarının bilançolarından başlamıştı sonra bunlarla ilişkili operasyonlar nedeniyle problem, Avrupa bankalarına sıçramıştı. Şimdi tüm bunların üzerine bir tüy dikmek üzere, Balkanlar'daki reel sektörün krizi, AB için bir bankacılık krizi haline dönüşüyordu. İşte Almanya burada devreye girdi. [B]Almanlar, AB'nin kaynak sağlayarak, bölgeye müdahale etmesi gerektiğini söylemeye başladılar.[/B]
Balkanlar'da ortaya çıkan gelişmeler, Türkiye açısından, üç açıdan önem taşımaktadır. Birincisi, [B]Balkanlar'daki kriz, küresel krizin Türkiye benzeri ülkeleri nasıl etkileyeceğini göstermektedir.[/B] Merkez ile çevrenin etkilenme biçimi birbiri ile aynı değildir. Kriz, orada banka bilançolarından çıkarak, reel kesimi etkilemiştir. Bizim gibi ülkelerde ise reel sektörden çıkarak, banka bilançolarını etkileyecektir. Bu, birinci noktadır. Balkanlar'daki gelişmeler ipucu vermektedir. İkincisi,[B] gelişmekte olan ülkelerde başlayacak bir krizin nasıl çözülmesi gerektiğine ilişkin de bilgi edinmek mümkündür Balkanlar'dan.[/B] Bu alanda, Almanya'nın devreye girme sinyali son derece önemlidir. Çevrede başlayan krizin etkisini sınırlandırmak için gelişmekte olan ülkelerin devletten devlete kaynaklarla devreye girmesi gerekmektedir. Bu krizin piyasa mekanizması vasıtasıyla yönetilebilmesi mümkün değildir. Üçüncüsü ise [B]Balkanlar'daki kriz, kısa vadede, Türkiye'nin risk priminin artmasına neden olacaktır.[/B] Balkanlar'da başlayan kasırga, yerlilerin bilançolarındaki yüksek yabancı para cinsinden borçlar nedeniyle ortaya çıkmıştır. Bu gelişmenin Türkiye'deki yabancı para cinsinden borçları herkesin gözüne sokmasını beklemekte fayda vardır. Önümüzdeki dönemde, bugüne kadar, yeterince ön planda olmayan bu meselenin daha bir ön plana geçmesini beklemek gerekecektir.
Yirminci yüzyılın başında olduğu gibi, yirmi birinci yüzyılın başında da Balkanlar'dan yükselen koku rahatsız edicidir. Bu kez karşımızda olan problemin kaynağı finansal büyücülük vasıtasıyla geliştirilen bir dizi araç değil, bildiğimiz kredilerdir. Kredilerin borçluları Balkanlar'dadır. Alacaklılar ise başta Avusturya olmak üzere bir dizi Batı Avrupa bankasıdır. Buradaki [B]gelişmeler bizim yakın geleceğimiz açısından son derece öğretici olacaktır. Dikkatle izlemekte fayda vardır.[/B][/INDENT]

[B]Marc Faber: Goldpreis wird eines Tages so hoch sein wie der Dow Jones[/B]

[B]Kategorie[/B]: [URL="http://www.boerse-go.de/archiv/catKey/c217k"]News Warenterminbörsen[/URL] | [URL="http://www.boerse-go.de/archiv/catKey/c743k"]Top-Artikel[/URL] | [B]Datum[/B]: 19.02. 10:21
[IMG]http://redaktion.boerse-go.de/cms/teaser/gold-muenzen-alt-578x140.jpg[/IMG]
[URL="http://www.boerse-go.de/profil/aktie/instrumentId/133979"] [IMG]http://srv15.image.boerse-go.de/content/charts/chart.php?interval=6months&instrumentId=133979&exchangeId=38&type=small_article[/IMG] [/URL] [IMG]http://www.boerse-go.de/themes/default/media/content/icon_realtime.gif[/IMG] [IMG]http://srv15.image.boerse-go.de/content/charts/chart.php?interval=6months&instrumentId=133979&exchangeId=38&type=small_article[/IMG] [URL="http://www.boerse-go.de/profil/aktie/instrumentId/133979"] Gold [/URL]
994,00 2,13% [B]Optionen zum Wert:[/B]


[LIST][*] [URL="http://www.boerse-go.de/myboersego/benachrichtigungen/subscribe/instrument/id/133979"]Alert[/URL][*] [URL="http://www.boerse-go.de/myboersego/newswatchlist/do/add/addType/instruments_id/typeId/133979"]Zur Newswatchlist hinzufügen[/URL][*] [URL="http://www.boerse-go.de/suche/optionsscheine-zertifikate-anleihen-etfs-fonds/nach-basiswert/basiswert/133979"]Produkte auf diesen Basiswert[/URL][/LIST]

[IMG]http://www.boerse-go.de/themes/default/media/content/icon_more.gif[/IMG]
Zürich (BoerseGo.de) – Die Goldpreise erreichten im gestrigen abendlichen Handel an der Comex in New York ein Hoch bei 987,13 US-Dollar/Unze – getrieben wird die Aufwärtsbewegung durch die Nachfrage der Privatinvestoren. Insbesondere physisch besicherte ETFs erfreuen sich wachsender Beliebtheit. Geschwächt wird die Aufwärtsbewegung durch die Schmucknachfrage, die wegen der schwachen Konjunkturlage und den hohen Preisen seit Oktober im Nahen Osten und Indien um 80-90 Prozent zurückgegangen ist.

Trotzdem gehen einige Analysten von einem weiteren Anstieg aus. Marc Faber, der Autor des „Gloom, Boom, Doom“-Reports, rechnet eines Tages mit der Annäherung des Goldpreises an den Stand des Dow Jones Index.

„Der CRB, ein marktbreiter Index für die Rohstoffe, fiel nominal berechnet zwanzig Jahre lang von 1980 bis 1999. Jetzt liegt der Index 12 Prozent im Plus. Der Dow und der S&P stiegen in den Jahren 1980 bis in die 90er Jahre kräftig an. Jeder denkt dass die fiskalistischen und monetären Maßnahmen dazu beitragen werden, das Finanzsystem wiederherzustellen. Ich nicht. Sie werden sich desaströs auswirken und die Inflation entfachen.

07.03.2009 / Kapital & Arbeit / Seite 9[URL="http://www.jungewelt.de/2009/03-07/index.php"]Inhalt[/URL]
[B]»Greatest Depression«[/B]

[B]Der große Crash steht noch bevor. US-Ökonom rechnet mit totalem Zusammenbruch des globalen Finanzsystems. Ratinagentur stuft Bonität größter US-Bank als »negativ« ein[/B]

Von Rainer Rupp Obwohl die meisten Menschen die wirtschaftlichen Entwicklungen in den letzten 14 Monaten als sehr stürmisch empfunden haben, wird sich im Rückblick diese Zeit tatsächlich als Ruhe vor dem ganz großen Sturm herausstellen. Insbesondere in den USA häufen sich wieder die Signale, daß noch weitaus schlimmeres bevorsteht. Bank of America, Citigroup und AIG, der drittgrößte Versicherungskonzern der Welt, liegen im Wachkoma auf der Intensivstation, und nur der Tropf mit immer neuen Regierungshilfen hält sie am Leben. Früher oder später wird Washington jedoch durch die ökonomischen Realitäten gezwungen werden, den Stecker rauszuziehen. Das aber wird nicht nur den Exitus der amerikanischen Finanzgiganten bedeuten, sondern auch all jener, die immer noch von ihnen abhängig sind. [B]Zeitbombe CDS[/B]

Als letzte US-Großbank, die bisher mit einigen Kratzern davon gekommen ist, scheint JPMorgan Chase nun auch von den Ereignissen eingeholt zu werden. Am Donnerstag hat die Ratingagentur Moody’s den Ausblick für die Bonität der Bank von »stabil« auf »negativ« herabgestuft. JPMorgan Chase gibt besonderen Anlaß zur Sorge, weil die Bank Derivate im fiktiven Wert von 91,3 Billionen Dollar hält, doppelt so viel wie das Bruttoinlandsprodukt der gesamten Welt. Davon sind 9,2 Billionen Dollar sogenannte Credit Default Swaps (CDS), die unzweifelhaft zu den gefährlichsten Derivaten gehören. Die US-Währungsaufsichtsbehörde (U.S. Comptroller of the Currency) hat nun gewarnt, daß das Kreditrisiko der JPMorgan Chase Bank, dem sie durch ihren gigantischen Derivatenhandel ausgesetzt ist, fast doppelt so hoch ist wie bei der Bank of America und der Citibank. Die Zeitbombe, die die Zukunft der Vereinigten Staaten und des Dollars bedroht, tickt weiter.

Erweitert man den Blickwinkel, weg von den Banken, dann hellt sich das Bild keineswegs auf. Der Gigant GM liegt auf dem Sterbebett, und der Autobauer wird trotz aller Regierungshilfen wahrscheinlich nicht mehr zu retten sein. Inzwischen hat ein GM-interner Rechnungsprüfer eine nicht näher beschriebene »materielle Schwäche« in den Büchern des Unternehmens gefunden und gewarnt, daß er ernsthafte Zweifel am Überleben des Konzerns habe. Faktisch steht das Überleben der gesamten US-Autoindustrie samt Zulieferer auf dem Spiel. Selbst das Flaggschiff der amerikanischen Industrie, General Electric, steuert mit Volldampf auf die Klippen zu. Ratingagenturen warnen bereits mit negativem Ausblick auf GE’s Schulden (S&P) und Moody’s erwägt eine Heruntersetzung des Kreditratings, ein starkes Signal, daß auch GE schon bald um Überleben kämpfen wird.

Die Wirtschaftsnachrichtenagentur Bloomberg berichtet, daß US-Unternehmen in den letzten drei Monaten des vergangenen Jahres einen Gewinneinbruch von durchschnittlich 58 Prozent hatten. Moody’s Investors Service rechnet damit, daß in diesem Jahr dreimal so viele Unternehmensanleihen kaputtgehen wie in 2008. Zugleich werden im Wochenrythmus 600000 und mehr Menschen arbeitslos. Jedes Mal, wenn die Obama-Regierung ein neues Hilfspaket verabschiedet, gehen die Börsenkurse weiter in den Keller. Richtig schlimm wurde es aber erst mit der Vorstellung von Obamas Bundeshaushalt für 2010. [B]Gigantisches Budgetdefizit[/B]

Für nicht wenige seiner Kritiker ist es das unverantwortlichste Budget in der gesamten Geschichte der USA, denn den Ausgaben für 2010 in Höhe von 3,5 Billionen Dollar stehen nur Einnahmen von 1,75 Billionen gegenüber. Mit anderen Worten, das Haushaltsdefizit beträgt 50 Prozent bzw. 1,75 Billionen Dollar. Wer soll bei der geringen US-Sparquote der US-Regierung soviel leihen, zusätzlich zu dem mindesten 1,2 Billionen Dollar großen Defizit des laufenden Jahres? Dennoch hat Obama für 2010 die Summe von 130 Milliarden Dollar für die Fortführung der Kriege in Irak und Afghanistan veranschlagt, plus 75 Milliarden für die Kriege im Nachtragshaushalt für 2009. Diese 205 Milliarden müssen dem normalen Pentagonhaushalt in Höhe von 534 Milliarden für 2010 hinzugerechnet werden, was die gesamten Militärausgaben auf 739 Milliarden Dollar erhöht – nicht einbegriffen die 30 Milliarden für die Geheimdienste und weitere zig Milliarden für die Atomwaffen, die im Energieministerium verbucht werden.

Der US-Ökonom und Analytiker Gerald Celente, der wegen seiner bisher auf den Punkt genauen Voraussagen der Hypothekenkrise, der Bankenkrise und des Börsencrashs inzwischen einen Guru-Status errungen hat, geht in seiner jüngsten Analyse davon aus, daß in Kürze restlos der Boden aus den Finanzmärkten fällt und dies den Anfang der »Greatest Depresssion«, der größten Depression der Weltgeschichte, einleiten wird. »Das globale Finanzsystem, das auf einem unendlichen Angebot billigen Geldes, wilder Spekulation, Betrug, Gier und Selbsttäuschung aufgebaut ist, ist unheilbar krank, und es kann durch nichts zu einem Neustart bewegt werden, weder durch Konjunkturpakete noch durch Bankenhilfen.« Die ersten Zeichen der Panik seinen bereits erkennbar, so Celente. Zugleich prophezeit er »drakonische Maßnahmen, die Regierungen ergreifen werden, um den vollkommenen wirtschaftlichen Kollaps und Chaos in der Bevölkerung zu verhindern«.